Przepaść

Wpadła w przepaść życia 

Egzystencja wdarła się nieodwracalnie 

Radość sprawiała jej poranna kawa i papieros

Jak kameleon maskowała się 

Nikt nie dostrzegał bólu i cierpienia

A ona krzyczała uwięziona we własnym ciele

Stworzyła powłokę idealną 

Uśmiech i radość to była iluzja 

Jak najlepszy magik oszukała wszystkich 

Pozwoliła im wierzyć, że jest szczęśliwa 

Tak było lepiej...

Pod maską udawanego szczęścia 

Ukryła lata swojego życia 

Życia, które jej nie oszczędzało 

Mało dostała, a oddała więcej niż miała 

Wciąż jej mówili, że jest niezniszczalna 

Nie była...

W ciszy leczyła rany 

Liczyła straty 

Zbierała kawałki siebie 

I układała jak puzzle w całość 

By nikt nie zauważył, że jest krucha

Jak tafla szkła  

Tylko sen dawał ukojenie

Co noc czekała na swojego Morfeusza 

Zawsze zabierał ją w inne lepsze miejsce 

Czasem smutne, czasem radosne 

Nigdy nie było jej życiem 

Mogła być kim chce 

Lecz nie mogła tam zostać 

Otworzyła znowu oczy 

Zobaczyła ten sam widok za oknem 

Wstała 

Zrobiła kawę...

A.Z.